Ze trokken over het smalle pad, volhardend. Hun gestaltes waren slechts nietige stipjes in het dorre, uitgestrekte landschap.
Een sombere, surrealistische wereld strekte zich eindeloos voor hen uit. Maar ze gingen door, gedreven door maar één doel: een uitweg vinden.
Met hun ogen gericht op de hemel zochten ze troost in de verre sterren: een herinnering aan wat daarbuiten ligt.
Ergens, daar, wachtte de oneindigheid. Een ontsnapping uit de verlatenheid, de belofte van iets groters.